Maria Komornicka urodziła się 25 lipca 1876 roku w Grabowie nad Pilicą, tam też spędziła dzieciństwo i młodość. W 1892 roku w wieku szesnastu lat zadebiutowała w "Gazecie Warszawskiej", a dwa lata później wydała tomik opowiadań: Szkice. We wrześniu 1894 wyjechała Komornicka na studia do Cambridge, ale po pół roku powróciła do kraju a negatywne wspomnienia opisała w cyklu artykułów zatytułowanych Raj młodzieży. W tym czasie zaprzyjaźniła się w Warszawie z Wacławem Nałkowskim i Cezarym Jellentą - przywódcami antyfilisterskiego ruchu umysłowego. Spotkanie tej trójki (tzw. "grupy Laokoona") zaowocowało wydaniem w 1895 roku zbiorowej książki pt. Forpoczty.
23 czerwca 1898 r. wzięła ślub z poetą Janem Lemańskim ale po dwóch latach nieudane małżeństwo zostało zakończone separacją.
W 1900 roku Komornicka wydała tomik Baśnie, Psalmodie, a w roku następnym rozpoczęła współpracę z "Chimerą". Ogłaszała tam poezję, prozę, tłumaczenia oraz pod pseudonimem Włast, recenzje. W 1902 roku napisała Biesy zaczynające się od proroczych słów: "Było to za czasów mej manii samoprześladowczej".
W roku 1907, w wieku 31 lat, Maria Komornicka spaliła kobiece suknie, uznała się za mężczyznę i kazała nazywać Piotrem Odmieńcem Włastem. Po I wojnie światowej żyła na marginesie rodziny, głównie w rodzinnym Grabowie. Powstał tam gruby, rękopiśmienny tom wierszy: Xięga poezji idyllicznej.
Komornicka była uzdolnioną poetką Młodej Polski. W wieku zaledwie siedemnastu lat napisała jeden z najważniejszych manifestów programowych epoki, wywoływała powszechne zainteresowanie, jednak odmienność poetki usunęła ją poza nawias życia społecznego, doprowadziła Komornicką, do totalnego wyobcowania. Mieszkała w pokoiku na pierwszym piętrze, w części domu dobudowanej do starego grabowskiego dworu. Utrzymywała kontakt listowny z mieszkającą kilka kilometrów od Grabowa matką.
Zmarła 8 marca 1949 roku w domu starców w Izabelinie. Za skromnym konduktem żałobnym szły tylko dwie zakonnice oraz siostra Marii - Aniela.
Po poetce pozostały trzy niewielkie książki (w tym jedna zbiorowa), rozproszone po czasopismach wiersze, opowiadania, dramaty, teksty krytyczne oraz zeszyt wierszy, który nazwała Xięgą poezji idyllicznej.
